Przed ukończeniem pierwszego roku życia dziecko już przejawia większą sympatię do jednej osoby niż do drugiej. Jest to zwykle osoba albo osoby opiekujące się dzieckiem, a więc zaspokajające jego potrzeby i pragnienia. Dorośli w ciągu pierwszego albo dwóch pierwszych lat życia dziecka są jego najbardziej upragnionymi towarzyszami, ponieważ zaspokajają oni jego pociąg do towarzyszy zabawy, a równocześnie jego potrzeby. Prócz tego bawią się oni z nim wtedy, gdy inne dziecko w jego wieku albo nieco starsze bawi się zabawkami.

We wczesnym dzieciństwie. W okresie przedszkolnym towarzyszami zabaw dziecka są zwykle dorośli członkowie rodziny, rodzeństwo albo dzieci z bezpośredniego sąsiedztwa. Do środowiska społecznego dziecka należy więc rodzina i bezpośrednie sąsiedztwo. Od czasu, gdy dziecko zaczyna uczęszczać do szkoły, grupa jego towarzyszy rozszerza się, toteż ma ono teraz możność wyboru swoich towarzyszy zabawy z grupy szerszej niż w okresie, gdy jego środowisko ograniczało się do rodziny i sąsiedztwa. Około 3,5 roku życia przyjaciele odgrywają doniosłą rolę w życiu dziecka. Wybiera ono sobie z grupy jednego albo dwóch, których pragnie mieć przy sobie albo z którymi pragnie się bawić. Mogą to być dzieci tej samej płci albo odmiennej (lig, 1949). Z każdym rokiem dziecko spędza więcej czasu ze swymi przyjaciółmi i nawiązuje więcej przyjacielskich stosunków z rozmaitymi dziećmi (Garrison, 1952). Stanowią one część wspólnoty, z którą dziecko się zżywa, a łączy je z nimi podobieństwo zainteresowań i zdolności (Biehler, 1954).